Те сакам ли?
Јас те правам жива.
Знам дека еднаш сакав,
но бев многу мал,
и не знам како можев
така да сакам.
Сега ја проучувам,
моќта своја љубов да давам.
Тешко ли е љубов да се дава?
Казна ли е тоа?
Или доблест најголема?
Не си прва.
Ниту последна.
Не живеј за мене.
Јас не сум среќа.
Животот е поголем од една цел,
не го поминувај убивајќи се.
Знам како те боли
кога си одам,
затоа што знам како боли
кога давам нешто
што не можеш да ми го дадеш,
за и јас да имам...
Но, знам дека не сум
осуден на ова.
Јас судам за себе.
Јас одлучив вака,
и не знам ни кога,
ни зошто.
Од тебе ја видов само
човековата канџа
како граба среќа.
Не те обвинувам.
Инаку како би продолжил чист?
Човек бара љубов.
А ти ме најде мене.
Јас можеби се надевам
дека оној што прима љубов
учи како да ја даде.
Љубовта е во него,
и треба да посегне по неа
за да ја даде.
Зошто не посегаш?
Зошто ме грабаш како да ќе умрам?
Зошто?
Те гледам немоќна,
те гледам страдаш
и покрај среќата.
Солзи течат, и мала насмевка.
Да.
Тоа не е љубов.
Тоа е само среќа.
Тоа е нешто краткотрајно.
А тешко бледее.
Љубовта во два правци оди...
Со овој здив,
моќта ја чувствувам,
да те направам будна.
Јас, можам да те научам да сакаш.
Но ти, ти не ме гледаш.
Ти ме држиш.
Ме стискаш.
Пранги, твоите раце.
Не.
Љубов тоа не е.
Љубовта е слобода.
Љубовта е сила,
љубовта е моќ.
Љубовта ги буди луѓето.
Љубовта е таа,
која не ја гледаш,
и како да ја немаш,
а те одржува жива.
Но, каква љубов?
Чија?
За себе?
Јас не сум куќа,
па да ја имаш за себе.
Јас сум битие.
Како и ти.
Но ти мислиш дека...
Си тело...
Ти телото мое го сакаш.
Не мене.
Јас допрев до ТЕБЕ.
И видов очај.
Страв.
Видов зандана.
Темна.
Да запалам ли светло?
Да ти ја покажам ли бесконечноста?
Те сакам ли?
Written by Dino
